چرا از آدم های کُند متنفریم؟
چرا از آدم های کُند متنفریم؟ امروز میخوایم در مورد، یکی از این نوشته های خوبی که توسط خانم چلسی والد (Chelsea Wald) نویسندۀ اتریشی که دربارۀ علم، محیط‌زیست و سلامت می‌نویسد؛ و در سایت nautilus منتشر و ترجمان اون رو به فارسی برگردانده صحبت کنیم.
راستش را بخواهید این موضوع را در پاسخ به منتقدان خودم انتخاب کردم. همون دوستانی که به من انتقاد می کنند چرا این همه آرام آرام حرف می‌زنم، چرا نفسِ عمیق می‌کشم و حرف‌های خودم را کش می‌دهم. پس برای درک بهتر، این موضوع این برنامه از رادیو بدن همراه من علیرضا آزاد ، مدرس مهارت های زندگی برای تغییر سبک زندگی از طریق مدیریت استراتژیک بدن. باشید.
خب بریم سراغ اصل مطلب. این نوشته به شتاب در دنیای جدید میپردازه و اصلِ حرفش هم اینکه چرا از آدم‌های کُند متنفریم؟ و موقعی که با این آدم ها برخورد میکنیم همش میگیم زود باش لعنتی تندتر! اصلا ما چطور تشخیص می‌دهیم که یه کاری به اندازۀکافی سریع پیش نمی‌رود؟!
رادیو بدن 181
موضوع از اینجا شروع میشه که یه نظریه‌ای جدید دربارۀ مدرنیت و شتاب اجتماعی: به ما می‌گوید که سرعت حرکت بشر از دوران پیش از مدرنیت تاحالا ۱۰۰ برابر افزایش داشته است. جوری که سرعت ارتباطات در قرن بیستم به‌طور سرسام‌آوری ۱۰ میلیون برابر شده است و سرعت انتقال داده به نرخ شگفت‌انگیز ۱۰ میلیارد برابر رسیده است.
بعد در گام بعدی، در یک آزمایش، توی 31 شهر بزرگ دنیا، افرادی را به‌طور تصادفی انتخاب کردند و سرعت راه‌رفتن آن‌ها را در فاصله‌ای به طول ۱۸ متر اندازه گرفتند. و به عنوان مثال متوجه شدند در وین پایتخت اتریش، عابران پیاده این فاصله را در زمان قابل‌قبول ۱۴ ثانیه طی کردند. ولی در نیویورک، این زمان برای عابران پیاده کوتاه‌تر بود و به ۱۲ ثانیه می‌رسید. و نهایتا به این نتیجه رسید که در دهۀ ۲۰۰۰ سرعت راه‌رفتن در سراسر دنیا تا ۱۰ درصد افزایش پیدا کرده است.
بدتر از همه به این پی بردند، امروزه با وجودی که بهره‌وریِ همه‌چیز خیلی بالاست، اما روز به روز صبر ما کمتر میشه! مثلا الان، در دنیایِ وب، با اینکه صفحات در عرض یک‌چهارم ثانیه بارگذاری شوند، ولی بازم راضی نیستیم!! درحالی‌که در سال ۲۰۰۹ با دو ثانیه و در ۲۰۰۶ با چهار ثانیه هم مشکلی نداشتیم.
البته کسی به‌خاطر باز نشدن فوری یک وب‌سایت نمی‌میرد. اما این نشون میده افراد انتظار دارند نتیجه با سرعت معینی حاصل شود و اگر حاصل نشد، آزردگی پدید می‌آید
در واقع، به این میل ما به پرخاشگری، وقتی بیخودی معطل می‌شویم، «سندروم خشم پیاده‌رو» می‌گویند، عارضه‌ای که به‌تازگی شناسایی شده است. یا به عبارتی، پدیدۀ روان‌شناختی‌ای که در جامعۀ شتاب زده امروز، هر روز بیشتر احساسش میکنیم. چرا از آدم های کُند متنفریم؟
زود باش لعنتی!
خانم والد برای درک بهتر موضوع، مطلبش رو با مثال های مختلف روزمره شروع میکنه و میگه: چراغ سبز شده اما ماشین جلویی هنوز راه نیفتاده است. ده نفر توی صف ایستاده‌اند اما صندوق‌دار مثل یک لاک‌پشت کند است. نیم ساعت گذشته، اما هنوز فیلمی که می‌خواهید ببینید دانلود نشده است. این انتظارها مغز ما را منفجر می‌کند، حتی اگر چند ثانیه بیشتر طول نکشد. توی دلمان فحش می‌دهیم و عبوس و عصبانی می‌شویم. این خشم وقتی برجسته‌تر می‌شود که پای دوست خاصی در میان باشد که خیلی یواش راه می‌رود.
چلسی والد، در ادامه میگه چندوقت پیش فهمیدم که خودمم از سندرم «خشم پیاده‌رو» رنج می‌برم. چون ماه گذشته، وقتی با دوستم سَلانه سَلانه می‌رفتیم تا شام بخوریم، یک‌باره متوجه شدم به زور جلوی خودم را گرفته‌ام؛ چون همش داشتم به خودم می‌گویم: «اگر بخواهم به مقصد برسم، دیگر نباید با این دختر جایی بروم»!
البته، خشم ناشی از کُندی، فقط به پیاده‌روی محدود نمی‌شود. حتی همین الان هم که داریم در مورد این مطلب مقدمه چینی میکنیم تا برسیم به علت اصلی، حوصله شما داره سر میره و توی دلتون میگید خب برو سر اصل مطلب دیگه!
تولید و پخش در رادیو بدن
منبع مدیریت استراتژیک بدن
