چاقی و بینج ایتینگ
چاقی و بینج ایتینگ (Binge Eating) یا اختلال پرخوری عصبی یکی از دلایل اصلی چاقی است. شاید شما هم شنیده باشید که برخی از مردم غذا نمی‌خورند که سیر شوند بلکه غذا می‌خورند که تمام شود! این افراد توانایی کنترل غذا خوردن را از دست داده‌اند و به اندازه‌ای غذا می‌خورند که احساس ناخوشایند سیری را تجربه می‌کنند. آنها از غذا خوردن کنار دیگران احساس خجالت و شرمندگی می‌کنند زیرا نگاه دیگران را نسبت به خودشان سرزنشگر و تحقیرآمیز می‌دانند. برای همین است که در کنار دیگران غذای کم‌تری می‌خورند و برای پرخوری به جایی می‌روند که تنها باشند. این‌ها نشانه‌های اختلال بینج ایتینگ یا پرخوری عصبی بدون جلوگیری است. در این نوشته شما را با این اختلال روانی آشنا خواهیم کرد. همراه ما باشید
اختلالات غذایی و خوردن
اختلالات غذا خوردن جزو مشکلاتی که می تواند هر فردی را در هر سنی مبتلا سازد ولی میزان شیوع آن ها در میان جوانان به خصوص دختران بیشتر است. می توان گفت که اکثر دختران درگیر رژیم های بسیار سخت گیرانه لاغری هستند و این خود عاملی شده تا آنان مستعد ابتلا به اختلالات غذا خوردن گردند. آرزوی اصلی زنان جوان، بلند پرواز و باهوش، نجات دادن جنگل ها یا موفقیت در شغل نیست! بلکه کم کردن وزن است!! براستی هیچ وقت فکر کردید چرا زنان مدرن، در ثروتمندترین کشور دنیا، مثل ساکنان کشوهای قحطی زده زندگی می کنند؟! چرا آنها گرایش دارند که ضعیف، بی تفاوت و سطحی نگر باشند و نتوانند به خانواده، شغل و جامعه ی خود کمک کنند؟!!
واقعیت اینکه اکثر زنان آمریکا و کانادا، درباره ی وزن خود، اشتغال ذهنی دارند. شاید هم به ظاهر این طور بنظر برسد که این زنان، اختلالات خطرناک، مثل آنورکسی ندارند، اما چون به ظاهر فیزیکی و رژیم غذایی اهمیت می دهند، از لذت های اجتماعی و بلند پروازی شغلی غافل می مانند. در واقع، عارضه های خوردن نامنظم و غلط از لحاظ شدت به صورت یک پیوستار عمل می کند.
انواع اختلالات خوردن
انواع اختلالات خوردن وجود دارند که هر یک علائم خاصی را از خود بروز می دهند. این اختلالات به سه نوع کلی تقسیم می شوند که عبارتند از:
-
آنورکسیا یا بی اشتهایی عصبی
این حالت به صورت ارادی در شخص انجام می گردد. به طوری که خود شخص به باور اضافه وزن رسیده و سعی در کاهش وزن دارد، بنابراین با غذا نخوردن و تحمل گرسنگی تمایل به لاغر شدن دارد.
-
بولیمیا یا پرخوری عصبی
این بیماری برخلاف آنورکسیا که افراد در برابر خوردن مقاومت می کنند، مقاومتی نداشته و با مشخصه بارز آن ها بیش از حد خوردن است. البته این خوردن زیاد بدان معنا نیست که تمایل به افزایش وزن دارند. چرا که با انجام فعالیت هایی مانند مصرف داروهای ضد بارداری، ملین ها، ورزش زیاد و سعی در استفراغ کردن در تلاش برای پاکسازی بدن خود از شر کالری های اضافه می باشند.
-
اختلال پرخوری یا بینج ایتینگ
همانند اختلال خوردن بولیمیا دارای مشخصه افراط در خوردن می باشد اما افراد تلاشی برای کاهش وزن و پاکسازی بدن از خود نشان نمی دهند. تنها احساس خجالت یا انزجار برای زیاد خوردن می تواند آنان را آزرده خاطر سازد.
-
اختلال اجتناب از غذا خوردن
این حالت معمولا زمانی ایجاد می شود که افراد به دلایل مختلفی از جمله ترس از ابتلای بیماری ها یا به دلایل ذائقه ای مانند عدم علاقه به بو یا طعم غذا از مصرف مواد غذایی اجتناب کرده و یا غذا خوردن خود را محدود می کنند. چاقی و بینج ایتینگ
علل اختلالات غذا خوردن
کارشناسان برخی از علل احتمالی برای بروز این حالت توصیف نموده اند. از جمله این علل می توان به موارد زیر اشاره نمود:
- سابقه خانوادگی ابتلای به اختلالات غذا خوردن
- مشکلات عاطفی در خانواده از جمله کنترل های افراطی، اختلافات بین والدین و تاکید والدین بر روی پر خوری و یا گرفتن رژیم های لاغری
- تاثیر رسانه های اجتماعی از جمله فشار قرار گرفتن در گروه های همسالان
- مشکلات فردی مانند کمبود اعتماد به نفس و یا داشتن معیارهای متفاوتی برای جذاب بودن
- تشخیص اختلالات غذا خوردن
معمولا تشخیص این نوع رفتارها توسط متخصصین روانپزشکی صورت می گیرد. باید به این نکته توجه نمود که این نوع از رفتارها در صورت عدم درمان شدن می توانند تهدیدی برای زندگی اشخاص از لحاظ پر خوری های افراطی و یا کم خوری و سوء تغذیه به حساب بیایند. چاقی و بینج ایتینگ
درمان اختلالات غذا خوردن
در موارد شدید از این نوع اختلالات ممکن است اقدامات درمانی بستری شدن در بیمارستان مورد نیاز باشد ولی در موارد با شدت کم معمولا مشاوره ها و استفاده از برخی گزینه های دارویی ممکن است تا حدود زیادی کمک کننده باشد. داروهای ضد افسردگی قابلیت تعدیل نمودن اختلالات غذا خوردن را در بعضی از موارد دارا می باشند. در ادامه به برسی دقیقتر چاقی و بینج ایتینگ یا همان پرخوری عصبی بدون جلوگیری خواهیم پرداخت…
بینج ایتینگ یا پرخوری عصبی بدون جلوگیری
Binge Eating (بینج ایتینگ) یکی از شاخه‌های اختلالات خورد و خوراک است که در آن فرد دچار پرخوری عصبی است و کنترلی بر مقدار غذایی که می‌خورد ندارد و نمی‌تواند از خوردن دست بکشد. این اختلال همانند اختلال بولیمیا نروزا است با این تفاوت که در بولیمیا نروزا فرد از افزایش وزن و چاق شدن می‌ترسد و رفتارهای جبرانی (مانند استفراغ، ورزش‌های شدید و سنگین، روزه گرفتن و …) را انجام می‌دهد تا بتواند وزنش را کاهش دهد؛ اما کسی که دچار بینج ایتینگ می‌شود رفتارهای جبرانی را انجام نمی‌دهد.
کسانی که دچار بینج ایتینگ هستند معمولا از چاقی رنج می‌برند. آنها بارها تصمیم می‌گیرند رژیم بگیرند یا ورزش کنند تا وزنشان را کاهش دهند اما پس از مدتی تلاش ناموفق شده‌اند. هنگامی که احساس می‌کنند روی خودشان کنترلی ندارند اعتماد به نفس خود را از دست می‌دهند. احتمال بروز سو مصرف مواد، افسردگی و اضطراب در کسانی که دچار بینج ایتینگ هستند بسیار بالاست. بینج ایتینگ زمینه‌ساز بیماری‌هایی مانند فشار خون، کبد چرب، مشکلات گوراشی، دیابت و بیماری‌های قلبی و عروقی می‌شود پس باید این اختلال روانی را جدی گرفت.
پرخوری عصبی چیست؟
شاید اصطلاح پرخوری عصبی را از روان‌شناسان، روان‌پزشکان یا پزشکان برای بینج ایتیینگ یا بولیمیا نروزا شنیده باشید. اما پرخوری عصبی، برابر پارسی بینج ایتینگ است یا بولیمیا نروزا؟ در هر ۲ اختلال بینج ایتینگ و بولیمیا نروزا، از فرد، پرخوری بیش از اندازه و غیرقابل کنترل سر می‌زند؛ تفاوت بینج ایتینگ و بولیمیا نروزا در این است که فرد هنگامی که دچار بولیمیا نروزا باشد پس از خوردن غیرقابل کنترل غذا برای جلوگیری از چاقی، رفتارهای جبرانی (مانند استفراغ کردن، ورزش‌های شدید و فشرده، روزه گرفتن و…) را انجام می‌دهد اما در بینج ایتینگ فرد رفتارهای جبرانی را انجام نمی‌دهد. ما نمی‌توانیم برای دو اصطلاح علمی، یک نام پارسی را به کار ببریم پس اینکه به بینج ایتینگ یا بولیمیا نروزا پرخوری عصبی بگوییم نادرست است.
تفاوت بینج ایتینگ و بولیمیا نروزا چیست؟
برای همین است که برابر پارسی را برای این اختلالات خورد و خوراک به کار نمی‌بریم همان‌گونه که نیاز نیست واژه‌ای پارسی را برای بیماری آرتروز جایگزین کنیم. زیرا در هر ۲ اختلال پرخوری عصبی بروز پیدا می‌کند. پس شما نیز اصطلاح علمی را برای نامیدن این اختلالات به کار ببرید. اما می‌توانیم در توضیح بولیمیا نروزا بگوییم که این اختلال پرخوری عصبی همراه با جلوگیری است و برای بینج ایتینگ بگوییم پرخوری بدون جلوگیری. اگر روان‌شناس، پزشک یا روان‌پزشک هستید از شما درخواست می‌کنم از به کار بردن برابر پارسی برای این ۲ اختلال خودداری کنید تا از سردرگمی درمانجویان جلوگیری کنید.
نشانه‌ها و معیارهای DSM 5 برای اختلال چاقی و بینج ایتینگ
در کتابDSM 5 نشانه‌ها و معیارهای بینج ایتینگ یاد شده است. همان‌گونه که پیش‌تر نیز گفته شد برخی از اختلالات روان‌شناختی نشانه‌های همانند یا نزدیک به هم دارند و افراد عادی تنها با دانستن نشانه‌ها و معیارها نمی‌توانند به خودشان یا دیگران برچسب یک اختلال روانی را بزنند. پس برای جلوگیری از تشخیص نادرست پیش روان‌شناس بروید. روان‌شناس پس از شناسایی و تشخیص می‌تواند فرآیند درمان اختلال روانی را به انجام برساند.
A: اپیزودهای مکرر بینج ایتینگ؛ اپیزود بینج ایتینگ ۲ ویژگی دارد که هر ۲ باید برای معیار A وجود داشته باشد.
۱- فرد در یک دوره‌ی زمانی مستقل (برای نمونه در ۲ ساعت؛ هر ساعتی از شبانه‌روز که باشد) مقدار غذایی که می‌خورد از مقدار غذایی که بیشتر افراد در همان دوره‌ی زمانی و در شرایط همسان می‌خورند بسیار بیشتر است.
۲- فرد در دوره‌های زمانی پرخوری احساس می‌کند کنترلی بر خوردن ندارد. احساس می‌کند نمی‌تواند مقدار یا نوع غذایی که می‌خورد را کنترل کند یا از خوردن جلوگیری کند.
B: دوره‌های بینج ایتینگ با ۳ مورد (ا بیش از ۳ مورد) از موارد زیر همراه است:
۱- سرعت غذا خوردن فرد بیش از سرعت عادی است.
۲- به اندازه‌ای غذا می‌خورد که احساس سیری ناخوشایند به او دست می‌دهد.
۳- حتی هنگامی که از نظر جسمانی احساس گرسنگی نمی‌کند مقدار زیادی غذا می‌خورد.
۴- در تنهایی پرخوری می‌کند چون از نگاه‌‌های دیگران به مقدار غذایی که می‌خورد خجالت می‌کشد.
۵- پس از پرخوری از خودش بدش می‌آید. به شدت ناراحت و اندوهگین می‌شود یا احساس عذاب وجدان می‌کند.
C: به خاطر بینج ایتینگ، دیسترس و رنج شدیدی را تجربه می‌کند.
D: بینج ایتینگ به طور میانگین حداقل یک بار در هفته و برای ۳ ماه رخ می‌دهد.
E: بینج ایتینگ با انجام پیاپی رفتارهای جبرانی (مانند استفراغ کردن، خوردن داروهای ملین، ورزش‌های شدید و… که در بولیمیا نروزا انجام می‌شود) ارتباطی ندارد و به طور ویژه در طول دچار شدن به بولیمیا نروزا یا آنورکسیا نروزا رخ نمی‌دهد.
اسپسیفایرهای چاقی و بینج ایتینگ:
خفیف: به طور میانگین ۱ تا ۳ اپیزود بینج ایتینگ در هفته.
متوسط: به طور میانگین ۴ تا ۷ اپیزود بینج ایتینگ در هفته.
شدید: به طور میانگین ۸ تا ۱۳ اپیزود بینج ایتینگ در هفته.
بیش از اندازه: به طور میانگین ۱۴ اپیزود (یا بیشتر) بینج ایتینگ در هفته.
همایندی اختلال بینج ایتینگ با دیگر اختلالات روانی
بینج ایتینگ می‌تواند با اختلال روانی وسواسی اجباری یا OCD، استرس، افسردگی، اختلال شخصیت و … همایندی یا Comorbidity داشته باشد.
درمان چاقی و بینج ایتینگ
بینج ایتینگ هم به دارو درمانی و هم روان‌درمانی نیاز دارد. به یاد بسپارید دارو درمانی و روان‌درمانی در کنار هم می‌توانند فرآیند درمان را کامل و اثربخش کنند. دارو درمانی بینج ایتینگ
لیزدکسامفتامین (Lisdexamfetamine) یکی از داروهایی است که برای درمان ADHD به کار برده می‌شود. سازمان غذا و داروی آمریکا (FDA) این دارو را برای درمان اختلال خوردن موثر می‌داند. لیزدکسامفتامین را می‌توان برای بینج ایتینگ نیز تجویز کرد. برای دارو درمانی بینج ایتینگ، داروهای ضد افسردگی مهارکننده بازجذب سروتونین (SSRI) نیز به کارگیری می‌شود. فلوکستین و سرترالین برای درمان دارویی اثربخش هستند. این داروها می‌توانند به کاهش وزن فرد کمک کنند. برخی روان‌پزشکان توپیرامات را نیز تجویز می‌کنند اما به دلیل عوارض جانبی بالایی که دارد بهتر است از تجویز این دارو خودداری شود.
روان درمانی چاقی و بینج ایتینگ
رویکردهای گوناگون روان‌درمانی مانند درمان شناختی- رفتاری یا CBT، روانکاوی، خانواده درمانی، رفتار درمانی و … در درمان بینج ایتینگ کاربرد دارند. در این میان CBT پرکاربردترین شیوه‌ی درمان این اختلال روانی است. همچنین تغییر در سبک زندگی نیز برای پیشگیری و درمان بینج ایتینگ مهم است. کسانی که دچار بینج ایتینگ هستند از شکل اندامشان ناراضی هستند و احساس عذاب وجدان می‌کنند. آنها بارها رژیم گرفته‌اند و ناموفق بوده‌اند برای همین اعتماد به نفسشان را از دست می‌دهند و احساس کم‌ارزش بودن می‌کنند برای بازیابی اعتماد به نفس و تغییر سبک زندگی پیشنهاد می‌کنیم از کوچینگ کمک بگیرید.
سبک زندگی درمان جویان چاقی و بینج ایتینگ
به طور معمول، درمان اختلال پرخوری به تنهایی مؤثر نیست. اما با اضافه شدن کمک‌های حرفه‌ای، می‌توانید این اقدامات خود مراقبتی را برای تقویت برنامه درمانی خود انجام دهید:
در درمان خود ثابت قدم بمانید. جلسات درمانی را از دست ندهید. اگر برنامه غذایی دارید، تمام تلاش خود را بکنید تا آن را رعایت کنید و اجازه ندهید که مشکلات تلاش‌های بیشمار شما را هدر دهند.
از رژیم های غذایی خودداری کنید، مگر اینکه تحت نظارت باشد. تلاش برای رژیم غذایی می‌تواند محرک پرخوری باشد و منجر به چرخه باطلی شود که شکستن آن دشوار است. با ارائه دهنده مراقبت‌های پزشکی خود در مورد راهکارهای مناسب برای مدیریت وزن صحبت کنید. از رژیم غذایی استفاده نکنید، مگر اینکه برای درمان اختلال پوخوری توصیه شده و تحت نظارت ارائه دهنده مراقبت‌های پزشکی قرار بگیرد.
صبحانه بخوریذ. بسیاری از افراد مبتلا به اختلال پرخوری، صبحانه را از دست می‌دهند. اما اگر صبحانه بخورید در ادامه روز، کمتر مستعد خوردن وعده‌های غذایی با کالری بالاتر می‌باشید.
…
محیط خود را تنظیم کنید. در دسترس بودن برخی از غذاها می‌تواند باعث تحریک بعضی از افراد شود. غذاهای تجریک کننده را از خانه دور نگه دارید یا قرار گرفتن در معرض آن غذاها را به بهترین وجه ممکن محدود کنید.
مواد مغذی مناسب دریافت کنید. فقط به این دلیل که شما در زمان پرخوری غذای زیادی مصرف می‌کنید به این معنی نیست که شما انواع غذاهایی که تمام مواد مغذی ضروری را تأمین می‌کنند، را میخورید. با ارائه دهنده خدمات خود در مورد نیاز به تنظیم رژیم غذایی برای تهیه ویتامین‌ها و مواد معدنی ضروری مشورت کنید.
در ارتباط باشید. خود را از مراقبت اعضای خانواده و دوستانی که می‌خواهند با دست آمدن سلامتی شما را ببینید محروم نکنید. درک کنید که آنها بهترین‌ها را برای شما می‌خواهند.
فعال بودن. از ارائه دهنده مراقبت های پزشکی خود بپرسید که چه نوع فعالیت بدنی برای شما مناسب است ، به خصوص اگر مشکلاتی مربوط به اضافه وزن دارید. چاقی و بینج ایتینگ
درمان جایگزین بینج ایتینگ
بیشتر مکمل‌های غذایی و محصولات گیاهی که برای سرکوب اشتها یا کاهش وزن تولید شده‌اند بی‌اثر هستند، و ممکن است توسط افرادی که دچار اختلال پرخوری هستند اشتباهی استفاده شوند. طبیعی همیشه به معنای ایمن نیست. مکمل‌ها یا گیاهان دارویی کاهش وزن، می‌توانند عوارض جانبی جدی داشته و شدیدا با سایر داروها تداخل داشته باشند.
اگر از مکمل‌ها یا گیاهان دارویی رژیمی استفاده می‌کنید، در مورد خطرات احتمالی با ارائه دهنده خدمات پزشکی خود صحبت کنید. چاقی و بینج ایتینگ
مقابله با چاقی و بینج ایتینگ
زندگی با اختلال در خوردن غذا بسیار دشوار است زیرا شما باید روزانه با غذا مقابله کنید. در اینجا چند نکته برای کمک به مقابله با آن آورده شده است:
- به خود سخت نگیرید، و خود را مورد انتقاد قرار ندهید.
- موقعیت‌هایی را که ممکن است باعث ایجاد رفتارهای مخرب در خوردن غذا شود را مشخص کنید، تا بتوانید برنامه‌ای برای مقابله با آنها تهیه کنید.
- به دنبال افراد مثبت باشید، که عزت نفس شما را افزایش می‌دهند. به خود یادآوری کنید که مدل‌های اولتراستین یا بازیگرانی که در مجله‌های زنانه به نمایش گذاشته می‌شوند، نمایانگر کالاهای سالم و واقعی نیستند.
- سعی کنید یک دوست یا یک فامیل قابل اعتماد پیدا کنید، که بتوانید با او در مورد آنچه اتفاق می‌افتد صحبت کنید.
- سعی کنید کسی را پیدا کنید که بتواند در نبرد با پرخوری شریک زندگی شما باشد. کسی که می‌توانید به جای ایجاد مزاحمت، از آنها پشتیبانی بخواهید.
- راه‌های سالم را با انجام کاری فقط برای تفریح یا استراحت برای پرورش خود پیدا کنید، مانند یوگا، مدیتیشن و یا فقط یک پیاده روی ساده.
- مجله‌ای در مورد احساسات و رفتارهای خود بیابید، مجله‌ها می‌تواند شما را از احساسات، اقدامات و نحوه ارتباط آنها، آگاه کنند.
پشتیبانی برای چاقی و بینج ایتینگ
اگر به اختلال غذایی بینج ایتینگ مبتلا هستید ، ممکن است شما یا خانواده‌تان گروه‌های حمایتی را پیدا کنید که برای تشویق، امید و مشاوره در زمینه مقابله مفید هستند. اعضای گروه پشتیبانی می‌توانند درک کنند که شما چه شرایطی دارید زیرا آنها دقیقا همان شرایط را تجربه کرده‌اند. از ارائه دهنده خدمات پزشکی خود سوال کنید که آیا او از گروهی در منطقه شما اطلاع دارد یا خیر.
آماده شدن برای قرار ملاقات
درمان اختلال پرخوری ممکن است به یک رویکرد تیمی نیاز داشته باشد که شامل پزشکان و سایر ارائه دهندگان مراقبت‌های پزشکی، متخصصان سلامت روان و متخصصان رژیم غذایی تجربه دار در اختلالات مربوط با خوردن باشند. در اینجا اطلاعاتی آمده است که به شما کمک می‌کند تا برای قرار خود آماده شوید. از یکی از اعضای خانواده یا یکی از دوستان بخواهید که در صورت امکان با شما همراهی کنند تا به شما در یادآوری نکات کلیدی و تصویر کاملی از اوضاع، کمک کنند.
آنچه شما می‌توانید انجام دهید
قبل از قرار ملاقات خود لیستی از موارد زیر تهیه کنید:
- علائمی که تجربه می‌کنید، از جمله مواردی که ممکن است با دلیل قرار ملاقات شما ارتباطی نداشته باشد.
- اطلاعات كليدي شخصي، از جمله هرگونه استرس شدید يا تغييرات زندگي
- تمام داروهای مصرفی، همچنین گیاهان، ویتامین‌ها یا مکمل‌های دیگر و دوزهای آنها.
- غذا خوردن یک روز معمولی، که می‌تواند به ارائه دهنده خدمات پزشکی یا متخصص بهداشت روان کمک کند عادات غذایی شما را متوجه شود.
سؤالاتی که باید از ارائه دهنده خدمات پزشکی یا متخصص بهداشت روان خود بپرسید عبارتند از:
۱.چه درمان‌هایی وجود دارند، و کدام یک را توصیه می‌کنید؟
۲. اگر دارو بخشی از درمان است، آیا داروی عمومی در دسترس است؟
۳. آیا بروشور یا اطلاعات چاپی دیگری که بتوانم داشته باشم وجود دارد؟ چه سایت‌هایی را پیشنهاد می‌کنید؟
در هنگام قرار ملاقات از پرسیدن سوالات دیگر دریغ نکنید.
چه انتظاری از پزشک می‌رود
ارائه دهنده خدمات پزشکی یا متخصص بهداشت روان شما احتمالاً از شما سؤالاتی می پرسند، مانند:
- مصرف روزانه غذای خود را چگونه ارزیابی می‌کنید؟
- آیا مقادیر زیاد و غیر معمولی از مواد غذایی مصرف کرده یا تا زمانی که اذیت شوید به خوردن ادامه می‌دهید؟
- آیا احساس می‌کنید خوردن شما از کنترل خارج است؟
- آیا سعی در کاهش وزن دارید؟ اگر چنین است، چگونه؟
- آیا شما اغلب در مورد غذا فکر می‌کنید؟
- آیا حتی وقتی گرسنه نیستید، غذا میخورید؟
- آیا تا به حال پنهانی غذا خورده‌اید؟
- آیا از خوردن غذا احساس افسردگی، شرمساری یا گناه می‌کنید؟
- آیا تا به حال برای خلاص شدن از کالری، خود را مجبور به استفراغ کرده‌اید؟
- آیا برای وزن خود نگران هستید؟
- ورزش می‌کنید؟ چند بار در هفته؟
ارائه دهنده خدمات پزشکی یا متخصص بهداشت روان شما بر اساس پاسخ‌ها، علائم و نیازهای شما سؤالات دیگری را مطرح کنند. تهیه و پیش بینی سؤالات به شما کمک می‌کند تا از وقت ملاقات خود نهایت استفاده را ببرید. چاقی و بینج ایتینگ
سخن آخر چاقی و بینج ایتینگ
ممکن است هنوز برایتان تشخیص بینج ایتینگ مشکل باشد و تردید داشته باشید. می‌توانید از خودتان این سؤال را بپرسید تا ببینید رفتارهای مربوط به پرخوری عصبی دارید یا خیر:
آیا زیاد از کوره در می‌روید؟ بسیاری از کسانی که دچار اختلال بینج ایتینگ هستند ممکن است گاهی رفتارهایی داشته باشند بدون اینکه واقعاً عواقب آن رفتار را در نظر بگیرند. این یکی از نشانه‌های نداشتن قدرت کنترل روی رفتار است که ممکن است در خوردن غذا هم اتفاق بیفتد.
آیا ابراز احساسات برایتان خیلی دشوار است؟ گاهی کسانی که پرخوری عصبی دارند برایشان خیلی سخت است که بخواهند باکسی در مورد احساساتشان صحبت کنند و ترجیح می‌دهند همه چیز را درون خود بریزند.
آیا در قبال کارهایی که می‌کنید احساس مسئولیت دارید؟ بسیاری از کسانی که مشکل پرخوری عصبی دارند در قبال کارهایشان احساس مسئولیت زیادی ندارد. این مسئله باعث می‌شود فرد رفتار نادرستش (مثلاً در مورد غذا خوردن) را توجیه کند تا احساس گناهی که دارد را کم کند. سالم و تندرست باشید
گردآوری مدیریت استراتژیک بدن
